Alamat ng Kamay

Ang blog post na ito ay dedicated kay Roana Flores.

Ilang araw na niya akong kinulit na gawin ang story na ito. ngayon lang ako nagkaroon ng idea. So here it goes...


Ang tao, mahilig sa affection. They show it through hugs, kisses, and even through words. (wala lang itong line na ito. Kunwari introduction. Blanko isip ko, Roan! Wala akong maisip na kwento! Kasi mahirap talagang gumawa ng story tungkol sa mga bagay na hindi kinukwestiyon. Tsk.)


VERSION 1:

Noong unang panahon, walang kamay ang tao. Palad lang ang meron sila. PALAD lang. Dahil sa ganito lang ang meron sila, hirap silang gumawa ng mga bagay-bagay. Dahil doon naging tamad sila. Sa sobrang katamaran nila, hindi na nila inalagaan ang mga biyaya sa kanila ng mga diyos kaya naman nagalit ang mga ito. Sa kanilang pagkaasar ay pinarusahan nila ang tao sa pamamamagitan ng pagbibigay sa kanila ng kamay. THE END.


VERSION 2:

Noong unang panahon, walang kamay ang tao. Palad lang ang meron sila. PALAD lang. Dahil dito, hindi sila madaling makipag-halubilo. Ang pinakamahirap dito para sa kanila ay ang hindi nila magawa ang simple act of holding hands. So they prayed to the gods. They offered gifts and all the mubo-jumbo and after a week, nagkaroon na ng kamay. Na-enjoy na nila ang pakikipag-holding hands. THE END



Lesson of the story:

Ang kamay, madaming use. You can use it for good or bad. It depends upon you.

Ang kamay, isang means ng communication. Pwede mong magamit pang comfort, pampasaya, panglaro, pwede ka ring makasakit gamit nito.

*Walang relation ung lesson sa mga kwento. haha